Inokentijev naslednik bio je Dimitrije Pavlović. Ličnost, kako tvrdi Slijepčević, mnogo interesantnija, darovitija i za crkvu zaslužnija od Inokentija. Rođen je 15. oktobra 1846. godine u Požarevcu u zanatlijskoj porodici. Osnovnu školu i gimnaziju pohađao je u rodnom gradu, Velikom selu i Beogradu, gde je 1868. završio bogosloviju. Posle završene bogoslovije bio je dve godine učitelj, a 1870. je rukopoložen u čin đakona i prezvitera i postavljen je za kapelana u Lapovu. Rano je ostao udovac (1873), pa je nakon završene filologije na Velikoj školi u Beogradu postao profesor Beogradske bogoslovije. Za niškog vladiku izabran je 8. novembra 1884. i na tom mestu ostao sve do povratka mitropolita Mihaila na tron beogradske mitropolije, kada se povukao i otišao u Pariz, gde je tri godine studirao slovensku filologiju i književnost. Potom je dve godine proveo na Nacionalnom agronomskom institutu u Monpeljeu. U SrbSrbiju se vratio 1894. i odmah, po nalogu vlade, otišao u Hilandar da u "njemu sredi odnose". U najčuvenijem srpskom manastiru Dimitrije je detaljno proučavao Tipik Svetog Save koji je kasnije uz stručni komentar i objavio. Posle "izmirenja jerarhije" izabran je za šabačkog episkopa, a 11. avgusta 1905. za mitropolita beogradskog. Na položaju mitropolita ostao je do 12. novembra 1920, nešto više od 15 godina, kada je bio izabran za prvog patrijarha obnovljene Srpske patrijaršije.
Odluka da se Srpska pravoslavna crva, proglašena posle sticanja pune nezavisnosti na berlinskom kongresu 1878. za autokefalnu, podigne na patrijaršijski nivo formalno je doneta 13/26.5.1919. u Beogradu na sastanku episkopa svih delova nekadašnje Pećke patrijaršije koji su, kako piše protojerej dr Radomir Popović, proglasili, u novoj državi, duhovno i administrativno jedinstvo Srpske pravoslavne crkve. U Karlovcima je 30. avgusta 1920, na dan Sabora srpskih prosvetitelja, kako piše Marjanović, "pročitana izjava članova Svetog arhijerejskog sabora po kojoj, u sporazumu sa krunom i saglasijem svete velike carigradske crkve, autokefalna ujedinjena Srpska pravoslavna crkva se podiže na stupanj i položaj patrijaršije, te se time obnavlja srpska patrijaršija ukinuta 1766, godine".
Za prvog srpskog patrijarha obnovljene pećke patrijaršije izabran je beogradski mitropolit Dimitrije. Odmah po izboru patrijarh je "notificirao svoje stupanje svima autokefalnim crkvama", a carigradski patrijarh Melentija IV je 25. novembra 1921. godine izdao epistoliju kojom priznaje uzdizanje srpske crkve na stepen patrijaršije i izbor novog patrijarha. Svečani čin ovog istorijskog događaja potvrđen je 20. marta 1922. godine zajedničkom "službom patrijarha i sinoda srpskog sa izaslanikom carigradske patrijaršije Germanom, mitropolitom Amasijskim". Ovim činom Carigradska patrijaršija priznanala je Srpsku patrijaršiju. Konačno ustoličenje patrijarha na tron crkve je izvršeno 15. avgusta 1924. godine na Veliku Gospojinu u Peći. Tom prilikom Njegovo Veličanstvo Kralj uveo je patrijarha u istorijski sto koji se u Peći čuva od davnina, pročitao istorijsku povelju patrijarhu i predao mu i skupocenu panagiju. Tada je po običaju drevnih patrijarha održana sednica Svetog arhijerejskog sinoda. Tako je završen čin obnavljanja patrijaršije.
U vreme pune patrijaršijske vlasti Dimitrija hirotonisano je 16 arhijereja, obnovljena je stara braničevska eparhija, osnovane su Češko-moravska, Američko-kanadska eparhija i 1925. godine Bihačka. A pokrenuo je i široku raspravu o novom Ustavu SPC koji je zbog komplikova procedure donošenja usvojen nakon njegove smrti. U vreme patrijarha Dimitrija osnovan je Bogoslovski fakultet u Beogradu i Zagrebu i bogoslovija u Bitolju. Svojim zaveštanjem patrijarh Dimitrije je omogućio podizanje hrama Svetog Dimitrija u selu Ratkoviću i crkve Pokrova presvete Bogorodice u Beogradu, kao i pokretanje časopisa "Bogoslovlje" pri Bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Osnovao je i fond za iznemogle sveštenike i njihovu siročad. Kao realan i racionalan čovek Dimitrije je umeo da se snađe u onoj složenoj simbiozi Crkve i Države u Srbiji. Bio je, kako ističe Stojmirović, moralan, ispravan, ozbiljan i pošten; nije bio ni malo licemeran ili teatralan; korektan kao monah, vrsan kao sveštenik, prirodan kao patrijah, on je bio u svemu trezven i kao čovek. Dimitrije nije bio ni pisac, ni propovednik, premda je umeo da govori i da se uvek izrazi dostojanstveno i pametno.
Нема коментара:
Постави коментар