GOSPODSKA KUĆA ARHIMANDRITA DUČIĆA
U maniru tipičnog srpskog akademizma Svetozar Ivačković je projektovao gospodsku kuću za arhimandrita Nićifora Dučića. Ona se nalazila na uglu ondašnje Pozorišne, a danas Francuske i Jugovićeve ulice u Beogradu i bila je tipična "repre-zentativna prizemna kuća sa malom baštom u dvorišu iz kuće". Na njoj je, kako ističe Nestorović, "izuzetno impozantno delovao portal sa tremom izveden u belom mramoru sa širo-kim prilaznim stepenicama na čijim su bočnim postoljima bili izvajani lavovi, takođe u belom mramoru. U svoje vreme ova građevina je činila lep ansambl sa Narodnim pozorištem s jedne strane i sa kućom M. Piroćanca, sa druge. Iza ove zgra-de a prema Dositejevoj ulici, takođe, po projektu Ivačkovića bila je spratna stambena zgrada u mirnom neorenesansu".
A arhimandrit Dučić, rođen 21. novembra 1832. godine, u svoje vreme je bio jedan od napoznatijih i najcenjenijih srpskih intelektualaca. U Beogradu je završio Bogosloviju, a na Sorboni je odslušao dva semestra opšte istorije "kod Ramboa, geografiju kod Hemlia i filozofiju kod Lavisa. Na "College de France" slušao je staru jevrejsku književnost i tumačenje psaltira kod Renana a francusku književnost kod Dešanela". Bio je poštovan istoričar, predsednik Srpskog učenog društva. Učestvovao je u Hercegovačkom ustanku 1861. i 1862, i bio vođa dobrovoljačkih četa u srpsko-turskom ratu od 1876. do 1878. Dučić je jedno vreme bio predsednik Vrhovnog suda Srbije i narodni poslanik u sazivu 1877-1880. godine. Kako piše njegov biograf M. Sofronijević, Dučić je doživeo redak i nesvakidašnji jubilej da 18. oktobra 1899. proslavlja pedeset godina svešteničke službe i četrdeset godina književnog rada.
Prema opisu jednog od njegovih savremenika, Dučić je bio "čovek vrlo visoka rasta, pravilno razvijene... i vrlo lepu fizičke figure... Glas mu je bio tanak i slab, a beseda isprekidana... Govorio je i pisao naglašenim južnim govorom" Umro je u Beogradu 21. februara 1900. godine i sahranjen je na Novom groblju uz sve počasti koje su mu pripadale kao velikom rodoljubu i istaknutom društvenom radniku.
U maniru tipičnog srpskog akademizma Svetozar Ivačković je projektovao gospodsku kuću za arhimandrita Nićifora Dučića. Ona se nalazila na uglu ondašnje Pozorišne, a danas Francuske i Jugovićeve ulice u Beogradu i bila je tipična "repre-zentativna prizemna kuća sa malom baštom u dvorišu iz kuće". Na njoj je, kako ističe Nestorović, "izuzetno impozantno delovao portal sa tremom izveden u belom mramoru sa širo-kim prilaznim stepenicama na čijim su bočnim postoljima bili izvajani lavovi, takođe u belom mramoru. U svoje vreme ova građevina je činila lep ansambl sa Narodnim pozorištem s jedne strane i sa kućom M. Piroćanca, sa druge. Iza ove zgra-de a prema Dositejevoj ulici, takođe, po projektu Ivačkovića bila je spratna stambena zgrada u mirnom neorenesansu".
A arhimandrit Dučić, rođen 21. novembra 1832. godine, u svoje vreme je bio jedan od napoznatijih i najcenjenijih srpskih intelektualaca. U Beogradu je završio Bogosloviju, a na Sorboni je odslušao dva semestra opšte istorije "kod Ramboa, geografiju kod Hemlia i filozofiju kod Lavisa. Na "College de France" slušao je staru jevrejsku književnost i tumačenje psaltira kod Renana a francusku književnost kod Dešanela". Bio je poštovan istoričar, predsednik Srpskog učenog društva. Učestvovao je u Hercegovačkom ustanku 1861. i 1862, i bio vođa dobrovoljačkih četa u srpsko-turskom ratu od 1876. do 1878. Dučić je jedno vreme bio predsednik Vrhovnog suda Srbije i narodni poslanik u sazivu 1877-1880. godine. Kako piše njegov biograf M. Sofronijević, Dučić je doživeo redak i nesvakidašnji jubilej da 18. oktobra 1899. proslavlja pedeset godina svešteničke službe i četrdeset godina književnog rada.
Prema opisu jednog od njegovih savremenika, Dučić je bio "čovek vrlo visoka rasta, pravilno razvijene... i vrlo lepu fizičke figure... Glas mu je bio tanak i slab, a beseda isprekidana... Govorio je i pisao naglašenim južnim govorom" Umro je u Beogradu 21. februara 1900. godine i sahranjen je na Novom groblju uz sve počasti koje su mu pripadale kao velikom rodoljubu i istaknutom društvenom radniku.
Нема коментара:
Постави коментар