Prvi pouzdani podaci o bitisanju manastira Rmanj vode nas u 1498. godinu, kada su mu vojvode „Petar, Petrašin i Vukdrag“ darivale skupocenu Bogorodičinu ikonu. Kratak zapis o ovom poklanjanju treba posmatrati u kontekstu austrijskih izvora iz prve polovine XVI veka koji govore o preseljenjima Srba iz krajeva neposredno do manastira. Srpske seobe sa ishodištem iz okoline Srba, Glamoča i doline Unca, bile su predvođene vojvodama, a zaustavile su se u Žumberku, na granici Kranjske i Hrvatske. Usled turskih pritisaka, u ovom kretanju stanovništva uzeli su učešće i monasi iz Rmnja.
Manastir Rmanj je postojao i pre obnove Srpske Patrijaršije u Peći 1557. godine, o čemu svedoči pečat sa ugraviranom godinom (1553). Nakon pomenute obnove, manastir postaje značajan administrativni cenatar, pošto se u njega premešta stolica dabrobosanskih mitropolita. Rmanj ostaje sedište dabrobosanske mitropolije za vreme duže od jednog veka. Najznačajnija su imena ovih arhijereja iz tog vremena: Gavrila Avramovića i Teodora, koji je 1615. godine osnovao bogoslovsko učilište u dalmatinskom manastiru Krka.
Mitropoliti koji su stolovali u Rmnju potpisivali su se kao „dabrobosanski, kliški i lički“. Na prelazu iz XVI u XVII vek manastir Rmanj je brojao i do stotinu monaha, o čemu postoje pouzdana istorijska svedočanstva. Jedan njegov iguman, Sava Stanislavić, postaje 1648. godine episkop „marčanski i vretanijski“. U prvoj polovini XVII veka manastir Rmanj je bio žarište slikarskog i prepisivačkog rada, jednom rečju rasadnik duhovne i nacionalne elite.
Manastir Rmanj je postojao i pre obnove Srpske Patrijaršije u Peći 1557. godine, o čemu svedoči pečat sa ugraviranom godinom (1553). Nakon pomenute obnove, manastir postaje značajan administrativni cenatar, pošto se u njega premešta stolica dabrobosanskih mitropolita. Rmanj ostaje sedište dabrobosanske mitropolije za vreme duže od jednog veka. Najznačajnija su imena ovih arhijereja iz tog vremena: Gavrila Avramovića i Teodora, koji je 1615. godine osnovao bogoslovsko učilište u dalmatinskom manastiru Krka.
Mitropoliti koji su stolovali u Rmnju potpisivali su se kao „dabrobosanski, kliški i lički“. Na prelazu iz XVI u XVII vek manastir Rmanj je brojao i do stotinu monaha, o čemu postoje pouzdana istorijska svedočanstva. Jedan njegov iguman, Sava Stanislavić, postaje 1648. godine episkop „marčanski i vretanijski“. U prvoj polovini XVII veka manastir Rmanj je bio žarište slikarskog i prepisivačkog rada, jednom rečju rasadnik duhovne i nacionalne elite.
Нема коментара:
Постави коментар