Zvornicki episkopi

Posle obnove Pecke patrijarsije, pominju se zvornicki episkopi: Pavle (1561–1576), Georgije, Teodosije (1602), Gavrilo (1627), Konstantin (1629), Luka, Venijamin, Isaija, Ananija (1679) i Gerasim (presao sa patrijarhom Arsenijem III u Ugarsku 1690). Od tada pa sve do ukidanja Pecke patrijarsije ne pominju se zasebni zvornicki episkopi, vec je ova Eparhija bila pripojena nekoj od susednih eparhija, ili su njom upravljali susedni episkopi dabrobosanski, valjevski, uzicko-ariljski ili moravicki.

Ukidanjem Pecke patrijarsije (1766), zvornicki episkopi su dobili titulu mitropolita: Grigorije (1767–1773), Gerasim (1776–1804), Joanikije (1804–1807 – Srbin ubijen zbog saradnje sa ustanicima u Srbiji), Evgenije, Gavrilo „Hromi" (1808–1837 – rodom iz Slivne), Kiril (1837–1848 – Grk) i Agatangel (1848–1868). U njegovo vreme je preneseno sediste Eparhije u Donju Tuzlu (1852), i od tada se ona zvanicno zove Zvornicko-tuzlanska eparhija. Od tada su zvornicko-tuzlanski episkopi bili: Pajsije (1868–1873), Dionisije Ili(jevi)c (1873–1892), Nikolaj Mandic (1892–1897), Grigorije Zivkovic (1897–1909), Ilarion Radonjic (1909–1921), Nektarije Krulj (1929–1951) i Longin Tomic (1955–1977), koga je nasledio episkop Vasilije (Kacavenda).